سوم: نزول باران:

ايضا خاصّه و عامّه روايت كرده ‏اند كه چون قبايل عرب با يكديگر اتّفاق كردند در اذيّت آن حضرت، حضرت فرمود كه: خداوندا! عذاب خود را سخت كن بر قبايل مضر و بر ايشان قحطى بفرست مانند قحطى زمان يوسف عليه السّلام. پس باران هفت سال بر ايشان نباريد و در مدينه نيز قحطى به هم رسيد، اعرابى به خدمت آن حضرت آمد و از جانب عرب استغاثه كرد كه: درختان ما خشكيد، و گياه هاى ما منقطع گرديد، و شير در پستان حيوانات و زنان ما نمانده، و چهار پايان ما هلاك شدند. پس حضرت بر منبر آمد و حمد و ثناى حقّ تعالى ادا نمود و دعاى باران خواند. و در اثناى دعاى آن حضرت باران جارى شد و يك هفته باريد و چندان باران آمد كه اهل مدينه به شكايت آمدند و گفتند: يا رسول اللّه! مى ‏ترسيم غرق شويم و خانه‏هاى ما منهدم شود، پس حضرت اشاره فرمود به سوى آسمان و گفت: اللّهم حوالينا و لا علينا. خداوندا! بر حوالى ما بباران و بر ما مباران.
و به هر طرف كه اشاره مى ‏فرمود ابر گشوده مى ‏شد، پس ابر از مدينه بر طرف شد و بر دور مدينه مانند اكليل حلقه شد و بر اطراف مانند سيلاب مى ‏باريد و بر مدينه يك قطره نمى ‏باريد و يك ماه سيلاب در رودخانه‏ ها جارى بود، پس حضرت فرمود: و اللّه اگر ابو طالب زنده مى ‏بود ديده‏ اش روشن مى ‏شد. بعضى از اصحاب عرض كردند: مگر اين شعر را از او به خاطر آورديد:؟
و ابيض يستسقى الغمام بوجهه ثمال اليتامى عصمة للأرامل‏
آن حضرت فرمود: چنين باشد.[1]

 —————-

[1] الخرائج، ج 1، ص 58- 59؛ بحار الأنوار، ج 18، ص 14؛ صحيح بخارى، ج 2، ص 35- 37؛ صحيح مسلم ج 2، ص 612- 614؛ سنن نسائى، ج 3، ص 160؛ سنن الكبرى، ج 3، ص 353- 356؛ دلائل النبوة، ج 6، ص 139- 140 و ج 2، ص 326؛ الخصائص الكبرى، ج 1، ص 369 طبق نقل الخرائج (پاورقى).

پیامبر خدا صلی الله علیه و اله وسلم، نسبت به پیامبران دیگر، معجزات بسیاری داشتند که شیخ عباس قمی، نویسنده کتاب منتهی الآمال، به نقل از ابن شهر آشوب، عدد آن را چـهار هزار و چهارصد و چهل شمارش کرده اند. و از بین این تعداد زیاد، سه هزار مورد از معجزات پیامبر ذکر شده است.[1]

1. معجزاتی است که متعلّق به اجرام سماويّه‏ است.

اگر بخواهیم معجزات پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و سلم را به صورت دسته بندی شده بیان کنیم، می توان آن را در هفت نوع تقسیم کرد. این تقسیمات را شیخ عباس قمی، در کتاب حیاه القلوب بیان کرده است.
نوع اول از این معجزات، همان طور که در نوشته های دیگر بزرگواران بود، معجزاتی است که متعلّق به اجرام سماويّه‏ (آسمانی) است.
مانند شقّ قمر، و ردّ شمس، و تظليل غمام، و نزول باران، و نازل شدن مائده و طعام‏ها و ميوه‏ها برى آن حضرت از آسمان و غير ذلك.

اوّل: در شقّ قمر:

قال اللّه تعالى: اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ، وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ. « قمر، آيه 1 و 2.»
يعنى: نزديك شد قيامت و به دونيم شد ماه و اگر ببينند آيتى و معجزه رو مى‏ گردانند و مى‏ گويند سحرى است پيوسته.
ا اين آيات وقتى نازل شد كه قريش در مكّه از آن حضرت معجزه طلب كردند، حضرت اشاره به ماه فرمود، به قدرت حقّ تعالى به دونيم شد. و در بعضى روايات است كه آن شب چهاردهم ذى حجّه بود.[2]

دوّم: ردّ شمس:

علماء خاصّه و عامه به سندهاى بسيار از اسماء بنت عميس و غير از روايت كرده‏ اند كه روزى حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم، حضرت امير المؤمنين را پى كارى فرستاد و چون وقت نماز عصر شد و نماز عصر گزاردند حضرت امير عليه السّلام آمد و نماز عصر نكرده بود، حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم سر مبارك خود را در دامن آن حضرت گذارد و خوابيد و وحى بر آن حضرت نازل شد و سر خود را به جامه پيچيده و مشغول شنيدن وحى گرديد تا نزديك شد كه آفتاب فرو رود و چون وحى منقطع شد. حضرت فرمود: يا على! نماز كرده ‏اى؟ گفت: نه يا رسول اللّه، نتوانستم سر مبارك تو را از دامن خود دور كنم، پس حضرت فرمود كه: خداوندا! على مشغول طاعت تو و طاعت رسول تو بود پس آفتاب را براى او برگردان. اسماء گفت: و اللّه ديدم كه آفتاب برگشت و بلند شد و به جايى رسيد كه بر زمين ها تابيد و وقت فضيلت عصر برگشت و حضرت نماز كرد و باز آفتاب فرو رفت. [3]

————————-

[1] منتهی الآمال، فصل پنجم، به نقل از (مناقب ) ابن شهر آشوب 1/189، تحقيق : دكتر بقاعى ، بيروت .
برای مطالعه بیشتر د رخصوص معجزات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رجوع کنید به : ( حياة القلوب ) علامه مجلسى (رضوان اللّه عليه ) ، جلد دوم، باب چهاردهم.
[2] طبرسى در مجمع البيان، فخر رازى در مفاتيح الغيب، زمخشرى در الكشّاف، ابن مسعود در تفسير خود و نيز نك: دلائل النبوة بيهقى، ج 2، ص 266؛ الدلائل النبوة اصفهانى، ج 1، ص 370؛ صفة الصفوة، ج 1، ص 91؛ الوفاء باحوال المصطفى، ج 1، ص 273؛ بحار الأنوار، ج 17، ص 357؛ الارشاد مفيد، ج 1، ص 84؛ تفسير القمى، ج 2، ص 340؛ تفسير طبرى، ج 11، ص 544؛ تفسير بغوى، ج 4، ص 258.
[3]الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 52- 53؛ بحار الأنوار، ج 17، ص 359، و ج 41، ص 179- 159؛ الخصائص الكبرى، ج 2، ص 324؛ مشكل الآثار، ج 2، ص 8 و ج 4، ص 388؛ احقاق الحق، ج 5 ص 521.
درباره حديث ردّ شمس و اسناد آن نك: ايضا الغدير، ج 3، ص 126- 140؛ احقاق الحق، ج 5، ص 522؛ شرح الشفا، ج 1، ص 589 و 590؛ كفاية الطالب، 384؛ البداية و النهاية، ج 6، ص 80.

می اندیشم ببینم من چه میوه ای هستم. خرما؟ شاخه آس؟ ترنج؟ هندوانه ی ….

خداوندا مرا چه می بینی؟ خرما؟ یعنی هیچ رنگ و بویی ندارم؟

شاخه آس؟ یعنی عطر و بو دارم اما طعمی ندارم؟

ترنج؟ خوش عطر و خوش طعم هستم ؟

یا؟

هندوانه ی ….

خداوندا تو خود فرموده ای والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا….مرا سعی و تلاش بر این است که حتی از هنداونه ی …. به شاخه اس و خرما و ترنج برسم. یاری ام کن ترنج شوم.¹

پی نوشت: الان مات و مبهوت نگاهم می کنی که این بشر خل شده!! یه نگاه به ادامه مطلب بنداز. می بینی وقتی هندوانه ی … باشی مناجات هاتم مثل من می شه میوه ای…

پاورقی:

1.  عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ‏پ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ النَّاسُ أَرْبَعَةٌ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا هُمْ فَقَالَ رَجُلٌ أُوتِيَ الْإِيمَانَ وَ لَمْ يُؤْتَ الْقُرْآنَ وَ رَجُلٌ أُوتِيَ الْقُرْآنَ وَ لَمْ يُؤْتَ الْإِيمَانَ وَ رَجُلٌ أُوتِيَ الْقُرْآنَ وَ أُوتِيَ الْإِيمَانَ وَ رَجُلٌ لَمْ يُؤْتَ الْقُرْآنَ وَ لَا الْإِيمَانَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَسِّرْ لِي حَالَهُمْ فَقَالَ أَمَّا الَّذِي أُوتِيَ الْإِيمَانَ وَ لَمْ يُؤْتَ الْقُرْآنَ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ التَّمْرَةِ طَعْمُهَا حُلْوٌ وَ لَا رِيحَ لَهَا وَ أَمَّا الَّذِي أُوتِيَ الْقُرْآنَ وَ لَمْ يُؤْتَ الْإِيمَانَ‏پ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْآسِ رِيحُهَا طَيِّبٌ وَ طَعْمُهَا مُرٌّ وَ أَمَّا مَنْ أُوتِيَ الْقُرْآنَ وَ الْإِيمَانَ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْأُتْرُجَّةِ رِيحُهَا طَيِّبٌ وَ طَعْمُهَا طَيِّبٌ وَ أَمَّا الَّذِي لَمْ يُؤْتَ الْإِيمَانَ وَ لَا الْقُرْآنَ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْحَنْظَلَةِ طَعْمُهَا مُرٌّ وَ لَا رِيحَ لَهَا (الكافي    ج‏2     ص : 603)
- ابو عبد اللَّه صادق (ع) گفت: مردم از چهار صنف خارج نمى‏باشند. من گفتم: قربانت شوم آن چهار صنف كدام است؟ ابو عبد اللَّه گفت: مردى هست كه ايمان دارد ولى قرآن ندارد. مرد ديگرى هست كه قرآن دارد ولى ايمان ندارد. سومى ايمان دارد و قرآن نيز دارد. و چهارمى نه ايمان دارد و نه قرآن دارد. من گفتم: قربانت گردم. برايم توضيح بدهيد. ابو عبد اللَّه گفت: اما آن كسى كه ايمان دارد ولى قرآن ندارد به ميوه خرما شبيه است كه طعمى شيرين دارد ولى عطر و بو ندارد. و اما آن كسى كه قرآن دارد ولى ايمان ندارد، به شاخه آس شباهت دارد كه عطرى خوش و مطبوع دارد ولى طعم آن تلخ و نامطبوع است. و اما آن كسى كه هم قرآن دارد و هم ايمان دارد، به ترنج مى‏ماند كه هم عطرى دلاويز دارد و هم طعمى اشتها انگيز. و اما آن كسى كه نه قرآن دارد و نه ايمان، به هندوانه ابو جهل مى‏ماند كه طعمى تلخ و زننده دارد و هيچ بويى  ندارد.

حالا شما هم مناجات میوه ای بکن…